Zal het dan toch gelukt zijn? Zal het zijn: ‘De aanhouder wint’? Laten we de spanning even opbouwen en beginnen bij het begin.
We laten de hertjes achter ons en vertrekken richting de kust. Via een grote, maar schitterende omweg, gaan we naar Dunedin. We rijden in de vroege morgen richting The Catlins, een stukje van The Southern Scenic Route. Na 3 uur rijden starten we de route bij ‘Waipapa Point’. Daar zagen we direct ons eerste hoogtepunt van de route; grote zeeleeuwen die een plekje zochten op het strand. Wat een enorme dieren zijn dat! Na een mooie show ‘Zie mij eens staan’, zijn we verder gereden naar ‘Curio Bay’. Opnieuw dé plek om pinguins te spotten. De pinguin walk beloofde heel veel, maar werderom werd dit niet waargemaakt. Enkel en alleen prachtige bloemen, zonder pinguins. Deze teleurstelling werd al snel goedgemaakt door het zien van 180 miljoen jaar oude fossielen van omgevallen bomen. Dit hadden we natuurlijk niet willen missen. Toch moesten we onze reis snel verder vervolgen, omdat het volgende hoogtepunt inzicht was op onze bucketlist van deze dag, namelijk: de alom bekende Niagara Falls! Dit was in één woord… Grappig! Of is dit misschien niet de juiste benaming..? Deze waterval, als je het al een waterval mag noemen, is door een voorbijganger met veel humor zo genoemd. Laten we zo zeggen; er viel weinig tot geen water naar beneden. Snel maar door naar de volgende waterval. Via een mooi bospad lopen we langs diverse kleine watervallen en komen we zo bij de Mclean Falls, die 22 meter naar beneden valt. Natuurlijk gebruiken wij ook nog even de mogelijkheid om dichter naar de waterval te klimmen. Helemaal in ons element is het volgende hoogtepunt opnieuw een waterval; de meest gefotografeerde waterval van Nieuw-Zeeland – de Purakaunui Falls. Ook een terecht mooi plaatje.
Na al dat kletterende water keerden we terug naar de rust op Surat Bay. De beste manier voor het ontdekken van ’s werelds zeldzaamste Nieuw-Zeelandse zeeleeuw. Een mooie wandeling door de duinen en over het strand leverden geen zeeleeuwen op. Al schelpzoekend liepen we terug naar onze auto, toch wel een beetje teleurgesteld. Soms moet je het geluk hebben van een niesende zeeleeuw. Ondanks de grote omvang hebben we dit diertje op de heenweg toch echt gemist. Volledig onder het zand lag hij daar heerlijk in de zon te slapen.
We naderden het einde van The Catlins en gingen 0p weg naar Nugget Point. Een prachtige vuurtoren, aan het einde van een smalle weg, hoog op een rots, tussen spelende zeehonden. Het was inmiddels al laat en we hadden nog een lange rit voor de boeg voordat we onze volgende bestemming bereikt zouden hebben. Toch was er nog 1 hoogtepunt op onze bucketlist die we nog wilden doen; Roaring Bay – een broedplaats voor yellow-eyed penguins. Een steil weggetje naar beneden bracht ons bij een uitkijkpost. Zou het geluk dan toch aan onze zijde zijn? En jawel, daar tussen de keien liep onze pinguin! Na een zoektocht van bijna 3 maanden is het ons gelukt! We hebben een tijdje staan kijken tot ook hij huppend het bos in ging en niet meer zichtbaar was.
En ja, toen toch maar doorgereden naar Dunedin om eerst maar wat te eten, het was toen ondertussen al half 9. Met een volle maag reden we in het donker op zoek naar onze bestemming. Dit was wat moeilijker dan gedacht. Het was aardedonker en mistig, we zagen geen hand voor ogen en vervolgde onze weg naar de top van de berg. Vermoeid, maar voldaan kwamen we aan in ons volgende huisje. De volgende morgen was het nog steeds mistig en hadden we geen idee van ons uitzicht. Later die dag werd dit langzaam onthuld tot een, zoals ze dat hier noemen, stunning view.
Dunedin is een stad vol historische gebouwen, met Schotse invloeden. Het is één van de weinige steden die gezellig aandoet. Na een bezoek aan de farmers market hebben we genoten van de historie en deze rustige dag.
De koning en zijn prinses hadden besloten een kasteel te bezoeken; het enige kasteel in Nieuw-Zeeland. Larnach Castle staat op de top van de berg, met een prachtig uitzicht over het water. Flanerend door de tuinen komen we bij de kasteeldeuren. Waarna de prinses haar entree maakt (achteraf boos dat ze haar Zwarte Pietenpet niet bij zich had, aangezien ze zich dan een echte prinses zou voelen). Dwalend door de diverse vertrekken kwamen we in de ’theekamer’ voor een Engels theemoment. Na een laatste blik op het landgoed kwam er ook aan dit sprookje een einde.
Opnieuw had Artjan in de boekjes gelezen dat er pinguin kolonies in de buurt zouden zijn. Je snapt dat we nu de smaak te pakken hebben en dus nog meer pinguins willen spotten. Via de mooie kust daalden we af naar het strand. En warempel in het ritselende struikgewas kwam daar een nieuwsgierige blauwe pinguin tevoorschijn. Beiden keken we elkaar nieuwsgierig aan. Inmiddels als volleerd eco-toerist zakten we kalm door onze knieen voor de kleinste pinguin ter wereld. Helaas bleef dit niet onopgemerkt door diverse luidruchtige toeristen en verdween het diertje weer.
Inmiddels trok een ander schouwspel onze aandacht; een zeehond die druk bezig was zijn gevangen middaglunch te verorberen. Woeste bewegingen moesten het visje in twee hapbare stukken delen. Tot groot genot van de rondvliegende zeemeeuwen die af en toe een schubje meepakten.
Al met al kunnen we dus zeker zeggen dat de aanhouder wint!
