Dan is het twee volle dagen vliegen en dan heb je nog steeds het Nederlandse hondenweer! Maar zo weten we ook dat we niet van suiker zijn. Deze week moesten we de ‘verrassingen’ zoals Vajèn het noemt tussen de buien door doen.
Dinsdag was het hoogtepunt van onze week! Ten eerste was het prachtig weer 🙂 en ten tweede zijn we de zogenoemde ‘mooiste wandeling van Nieuw-Zeeland’ gestart. Deze wandeling voert je in ongeveer 20 kilometer over vulkanen, langs warmwaterbronnen en dwars door de sneeuw. We hebben het dan natuurlijk over de bekende Tongariro Alpine Crossing (voor de kenners onder ons ;-))! We wilden deze lange wandeling samen met Vajèn gaan lopen, wat natuurlijk een grote uitdaging zou worden. Maar helaas door het onvoorspelbare weer (regen, sneeuw en kou) hebben we besloten om dit toch maar niet te doen. ’s Morgens zijn we rond half 8 met z’n drieën de tocht gestart. Samen hebben we de eerste 3,5 kilometer gelopen. Daarna is Artjan verder gegaan en ben ik met Vajèn weer terug naar de auto gelopen. Zo hebben we toch nog wat meegekregen van de vulkanen en de sneeuw (in de verte). Na een 4 uur gelopen te hebben, stuurde Artjan al een smsje dat hij nog zo’n 1,5 uur moest lopen en weer opgehaald kon worden. Snel ben ik met Vajèn in de auto gestapt om ook nog het laatste stukje van de wandeling te kunnen lopen. We waren verbaasd dat we nu al een smsje kregen, omdat er 6-8 uur voor de hele wandeling staat. Om Artjan toch wat rust te geven zijn we in de auto gestapt en zouden we nog ‘even’ iets afstrepen van mijn bucketlist; namelijk midden op een rechte weg zitten met een berg op de achtergrond. De berg was er, de rechte weg was er ook, nu alleen de combinatie nog. Een benzinetank verder, de berg van alle kanten bekeken is het uiteindelijk gelukt. En hoe..! Ik zat tot drie keer toe midden op de snelweg, waar 100 km/u gereden mag worden (volgens Vajèn was dit erg gevaarlijk en mocht dit niet). De laatste keer ben ik blijven zitten voor de foto en kon ik net op tijd wegrennen voor de aankomende auto. Maar… Het is gelukt en het resultaat mag er zeker zijn! Check!
En terug naar de flinke regenbuien en windstoten. Uit verveling zijn we koekjes gaan bakken, verven, kleuren, spelletjes spelen etc. etc. Gelukkig hebben we ook nog een zonnig momentje gehad. Deze hebben we benut door een mooie wandeling naar een, je raadt het al, waterval te maken. Voor ons inmiddels een korte wandeling van 7 kilometer. Zelfs onze ‘kleine’ meid stapt vrolijk en dapper in het rond en zingt heel de weg liedjes (al dan niet zelfgemaakt). Om ons niet helemaal aan het zonnige weer te laten wennen, viel ook hier het laatste stukje in het water.
Morgen hebben we een lange rit voor de boeg naar de laatste bestemming op het Noordereiland; Wellington. Daar hopen we toch op wat meer zon 😉
